Główne cechy architektury klasycystycznej.
Budowniczowie doby klasycyzmu przykłady dla swoich projektów czerpią z dwóch źródeł: z architektury rzymskiej i greckiej okresu klasycznego oraz z dzieł renesansowego architekta włoskiego Andrea Palladia (1508—1580), którego tzw. Villa Rotonda („Okrągła”) pod Vicenzą (1550), zbudowana na planie centralnym i ozdobiona kolumnowymi portykami, przekonywała o możliwości twórczego wykorzystania wzorów antycznych w dobie nowożytnej.
Do najbardziej charakterystycznych cech klasycystycznej budowli należą: prostota i symetryczność kształtu, wysunięte ku przodowi portyki z kolumnadą zwieńczone u góry tympanonem, proste podziały pionowe ścian pilastrami, czasami kolumnada obiegająca budowlę dookoła (tzw. perypter). Budowle centralne (okrągłe) posiadają również dwa albo cztery portyki kolumnowe lub wieniec kolumn dookoła (tzw. monopter) i z reguły kryte są kopułą na bębnie.
Budowle wspomnianych typów od drugiej połowy w. XVIII aż daleko w głąb wieku XIX mnożyły się w wielu krajach Europy i Ameryki, nadając swoiste piętno szybko w owym stuleciu rozwijającym się miastom, a zwłaszcza stolicom Francji, Polski, Włoch, Anglii, Niemiec, Rosji, Belgii.