Dwie fazy klasycyzmu.
Mówiąc ogólnie, sztuka klasycystyczna stanowi całkowite zaprzeczenie barokowej dynamiki formy, kontrastów linii, barwy i światłocienia. Jej cechami są harmonia, ład, powaga, spokój i pewna surowość.
W fazie wcześniejszej klasycyzm jest jeszcze bliski sztuce rokoka w jego wyrafinowanej elegancji, wykwincie i subtelności. W drugiej natomiast fazie (tzw. neoklasycyzm), przypadającej na pierwsze trzydziestolecie w. XIX, uwypuklają się zgodnie z ideą naśladowania antyku następujące cechy: w architekturze harmonia i spokój, w rzeźbie i malarstwie płynny, łagodny kontur, nadto w malarstwie rezygnacja z działania koloru oraz idealizacja zamiast ukazywania cech indywidualnych. Artyści nie stronią bynajmniej od naśladowania natury, a nawet wyrażają naturę w sposób pełen ekspresji. Nie należy zapominać, że wielkim czcicielem natury i uczuć był Jan Jakub Rousseau (1712—1778), a także czołowy racjonalista Denis Diderot (1713—1784) za ideał sztuki poczytywał „zdolność wyrażania człowieka i świeże spojrzenie na rzeczywistość”.