Cechy ogólne rzeźby klasycystycznej.
Spokój, powagę, harmonię — te zasadnicze cechy stylu klasycystycznego odnajdujemy również w rzeźbach tego okresu. Klasycystyczny posąg prezentuje formę zrównoważoną, zamkniętą i zwartą (tektoniczną); linia jej konturu jest wyraźnie określona i miękka.
Rzeźbiarze dążą do ukazywania postaci pięknych i szlachetnych, toteż gdy tematem posągu nie jest antyczne bóstwo, którego postać można wyrzeźbić opierając się po prostu na starożytnym wzorze, lecz człowiek współczesny — stroją go chętnie w antyczny kostium lub wręcz obnażają, a rysy twarzy upiększają bez żadnej troski o realizm, o wewnętrzny wyraz, o psychologiczną prawdę (jak tego żądał Winckelmann). Tak wyrzeźbił na przykład Canova siostrę Napoleona, Paulinę Borghese, jako „Wenus Zwycięską”, a Thorwaldsen przedstawił ks. Józefa Poniatowskiego w tunice jako Marka Aureliusza.
Rodzaje rzeźby pozostały takie jak dawniej: pomnik, grobowiec, popiersie portretowe oraz rzeźba dekoracyjna, służąca architekturze.